سینما و مرگ (درباره نامیرایی و تصویر) – میلاد روشنی پایان – ققنوس

توضیحات

محور موضوعی این کتاب، مساله مرگ است. این محور نه فقط نقطه گرانش مطالب کتاب بلکه همزمان، نقطه گریز است. این گریز می‌تواند به هر سمت و سویی باشد و در بهترین حالت به یک جهندگی مدام تبدیل شود؛ یعنی یک واگرایی ناب. سینمایی هم که در این کتاب حضور دارد، سینمایی است که در پایان قرن نوزدهم از دل اسباب‌بازی‌های ویکتوریایی بیرون آمد و در تاریخ کوتاه رشد سرسام‌آورِ خود، نه فقط نگاه‌های اکراه‌آمیز اندیشه را به سمت خود چرخاند بلکه به اسباب اندیشیدن تبدیل شد.

مولف این کتاب معتقد است اگر سینما توانی جدید در اندیشیدن است، پس می‌توان در/با سینما به مفهومی مانند مرگ هم فکر کرد. و روشنی‌پایان سعی کرده چنین بهانه‌ای را از ابتدا تا پایان کتاب حفظ کند. نویسنده در این کتاب به سراغ لحظات و تصاویری از تاریخ سینما رفته که مرگ حضور خود را نشان می‌دهد. نمونه بارز این حضور، دقایق ابتدایی فیلم مُهر هفتم به کارگردانی اینگمار برگمان است که مرگ خود را به شخصیت شوالیه نشان می‌دهد و سپس با او شطرنج بازی می‌کند.