سوسن تسلیمی (در گفت و گویی بلند با محمد عبدی) – بیدگل

1 دیدگاه برای سوسن تسلیمی (در گفت و گویی بلند با محمد عبدی) – بیدگل

1. امتیاز 5 از 5

   امیر عربشاهی – 7 اردیبهشت 1403

   مرد تاریخی: افسوس چرا نمی شود که دوباره مُرد؟ به من یک میدان بده سواره منم! اما این جنگ این عادلانه نیست، تو قوی تری و این شمشیر من است که اُفتاده به نشانه ی تسلیم، افسوس که دیگر از زخم های من بوی افتخار نمی آید! زندگی تو بی دغدغه می‌گذشت، من برای تو چه آورده ام! من فقط زخم هایم را آورده ام که از آنها خون می چکید! من فقط حسرت آورده ام!

   سخنان مرد تاریخی (در فیلم چریکه تارا) روشنگر زن و جایگاه او در اندیشه بیضائی است. تارا، همان ستاره درخشانی است که بر سرزمین ما می‌تابد. تارا همان زنی است که روح زمین است؛ روح آفرینش. داستان “چریکه تارا” روح اسطوره ای دارد و سوسن تسلیمی تجسم این روح در پیکره آثار بیضائی است. سیمای زنی اسطوره ای با چهره ای سرد، سخت، مقاوم و با چشمهایی که در ژرفای آن حس و معنایی پنهان است. چیزی مرموز و دست نیافتنی.

   حضور سوسن تسلیمی در تئاتر و سینمای ایران با سیمای زنان در آثار بیضائی پیوند خورده. هنرمندی که گویی نقاب نمایشی شخصیتهای زن در این آثار، جلوه گر روح اسطوره ای آنها در وجود خود سوسن تسلیمی است. شاید با ظهور سوسن تسلیمی که از مهمترین بازیگران زن تاریخ نمایش و سینمای ایران است، بیضائی گوهر نایابی را یافته بود که دقیقا از دل اسطوره ها در جستجوی آن بود.

   با خواندن گفتگوی سوسن تسلیمی با محمد عبدی، با این وجوه تشابه سوسن تسلیمی با همان زنان اسطوره ای بیشتر آشنا می شویم. زنی که در جامعه ای بسته، فرهنگی مردسالار درخشید، ایستادگی کرد و هرگز از اصول اخلاقی و هنری خود کوتاه نیامد. راز ماندگاری تسلیمی را در همین ایستادگی باید جست؛ در همین روح اسطوره ای.

   خواندن این گفتگوی جذاب ما را با زندگی، آثار و اندیشه های سوسن تسلیمی آشنا میکند. این که چگونه وادار به مهاجرت شد و چگونه در سرزمینی دیگر با گذر از دشواری ها و چالش های فرهنگی و زبانی، بار دیگر مثل یک ستاره در آسمان فرهنگ و هنر درخشیده و می درخشد.