خشم و هیاهو – ویلیام فاکنر – صالح حسینی – نشر نیلوفر

2 دیدگاه برای خشم و هیاهو – ویلیام فاکنر – صالح حسینی – نشر نیلوفر

1. امتیاز 1 از 5

   مشتاق – 19 فروردین 1403

   من که نفهمیدم چی میگی ویلیام:/

2. امتیاز 5 از 5

   امیر عربشاهی – 25 فروردین 1403

   «خشم و هیاهو» شاهکار ویلیام فاکنر سخت خوان و دیریاب است. اما به همان نسبت که در خوانش و فهم اثر باید مسیر دشواری را طی نمود، لذت لمس لحظه ها و واژه ها نیز دوچندان خواهد شد. اگر واحدهایی که یک رمان از آنها ساخت یافته را تجزیه و تحلیل کنیم واژه ها و آواها و واج ها کوچکترین جزئیات آن هستند. اجزایی که در کنار هم جملات،‌ پاراگراف ها،‌ فصل ها و در نهایت یک کتاب را می سازند.

   در رابطه با خشم و هیاهو که نمونه ای درخشان و ماندگار از شیوه روایت سیال ذهن در تاریخ ادبیات است، اگر بخواهیم به تجزیه و تحلیل ساختار روایت آن دست یابیم، به جزء مهم «لحظه» می رسیم. چرا که هنر فاکنر و خلاقیت بی نظیر او در کار با مفهوم «زمان» به مثابه ابزار اصلی سازنده روایت اوست.

   عنوان «خشم و هیاهو» برگرفته از تک گویی مشهور مکبث پس از مرگ همسرش است:
   مکبث: «…ای شمع زودگذر، خاموش شو! خاموش شو! زندگی سایه متحرکی بیش نیست؛ بازیگر بیچاره ای که لحظه ای با طمطراق روی صحنه می خرامد و بعد دیگر خبری از او نیست؛ یا داستانی که سفیهی نقل می کند؛ پر از طغیان است و شر و شور ولی مفهومی ندارد.» (ترجمه دکتر علاءالدین پازارگادی)

   طغیان و شر و شور همان (Sound and Fury) خشم و هیاهو است. حقیقتی که بی معنایی و پوچی زندگی را عریان می کند. و در رمان فاکنر که با وقایع نگاری زندگی خاندان کامپسون و رنگ باختن شکوه و اصالت آن در گذر زمان و چند نسل مواجهیم، این خشم و هیاهو در قالب یک زمان¬پریشی و ابهام در نوع روایت همراه است. داستانی از چند نسل با مدت زمانی طولانی که در سه روز متوالی (بخش های ۱،۳ و ۴ رمان در سال 1928) به استثنای بخش دوم (در سال 1910) روایت می شود.

   دغدغه زمان و در هم تنیدگی آن با شخصیتها را در نخستین جمله های بخش دوم (دیدگاه کونتین) در می یابیم:
   «سایه ونجره بر پرده ها پیدا که شد ساعت بین هفت و هشت بود و آن وقت دوباره من در زمان بودم و صدای ساعت را می شنیدم. ساعت پدربزرگ بود و روزی که پدرمان آن را به من می داد گفت؛ کونتین، گور امید و آرزوها را به تو می دهم.»

   آشفتگی و اغتشاش برآمده از این خشم و هیاهوی تاریخی با روایت از زاویه دید بنجی (فرزند معلول ذهنی خانواده) و ابهام و سردرگمی برآمده از ‌ذهن رشد نیافته راوی، آغاز می شود. و در پایان دانای کل همراه با دیلسی (خدمتکار سیاه پوست خانه) شکل روایت را تغییر می دهد و این خط سیر روایی و تغییر زاویه دید، خود گویای تغییر در مفاهیم اصل و نسب و تفاخر دودمانی است. روایت با نگاه فرزند معلول خانواده (مایه شرمساری) آغاز می شود و در پایان با خدمتکار سیاه پوست (همان کاکاسیاه های برخاسته از دیدگاه نژادپرستانه) به پایان می رسد. گویی روایت دیلسی نقطه پایانی بر تفکر اصالت باور و پوچ حاکم بر یک دوره تاریخی است.