توضیحات
زائری زیر باران – احمد محمود – معین
مجموعه قصه «زائری زیر باران» سند روشن، گویا و بی پیرایه ای از صفا و صداقت و هجوم آفت به چشم انداز سبز باغی پر درخت است – باغی که آبش را مسموم کرده اند و برگهای تازه اش به وسعت یک لبخند هم نمی پایند و قبل از طلوع، غروب در تدارک رسیدن است.
محمود از دنیای امیدی که بیهوده می روید، به سرزمینی می رسد که همه چیز در حال دگرگونی است، دگرگونی ویرانگر، دگرگونی پرخاشگر و سرانجام دگرگونی در تسلیمها و باورها. مکان قصه های مجموعه «زائری زیر باران» اکثرا جنوب است، جنوبی که صمیمیت در آن با آفتاب داغ الفتی دیرینه دارد.
احمد محمود در این مجموعه، قصه گوی زوالها و وحشتها است و دلش نمی خواهد بیهوده به کسی امید بدهد و سرانجام در مرحله عمل این امید مثل تابوتی بی گور روی دست صاحبش بماند. قصه «ترس» جدالی برای زیستن و آزاد زیستن است، «از دلتنگی» حکایت گونه ای از سرگردانی است، «برخورد» از هجوم ماشین به روستا می گوید روستایی که نمی داند با این هیولای خستگی ناپذیر چه کند و در «سایه سپیدارها»، قصه تلخ بی اعتمادی است به نشانه ویرانی برای همه چیز.
برای خرید کتاب در مشهد و سراسر کشور کتاب ” زائری زیر باران ” از بزرگترین کتابفروشی اینترنتی مشهد میتوانید از پایین صفحه اقدام نمایید
حمیدرضا –
چیزی که مرا دنبال نوشته های احمد محمود میکشاند قوه ی حس بخشی متون اوست. حس ها به خوبی توسط قلم او خلق و بعد به خواننده منتقل میشوند.
احمد محمود ساده می نویسد و شاید فکر کنیم که چه کار ساده ای است ساده نوشتن اما این تفکری دقیق نیست.
حدسم درباره ی ساده نویسی محمود این است که پیام های داستان هایش شعاری نیست ، برای همین هم تظاهری در خود حس نکرده که بخواهد با دشوار گویی ، مبهم گویی ، پیچیده گویی آنرا بپوشاند . دلیل دیگر میتواند این باشد که چشم احمد محمود قلم اوست. او بیش از آنکه در نویسندگی از رویاها و خیالات خود وام بگیرد بنظر میرسد از ماوقع و ما رای خود بهره برده است .
نکته ی منفی برخی از داستانهای این کتاب را میتوانم به شباهت مضمون و محتوا با برخی آثاری که از نویسندگان دیگر خواندم اشاره کنم . داستانی که در آن شخصیت خان محمد است را اگر بنگریم میبینیم که رگه هایی از شباهت با داستان گیله مرد دارد ( شیوه ی پایان داستان هر دو )
یا شمه های از خوشه های خشم را در همین داستان میتوان دید. اینکه دقیقا کدام اثر زودتر چاپ شده و آیا احمد محمود مبتلا به تکرار محتوا شده یا خیر را یا برعکس ( لااقل درباره بزرگ علوی) نمیدانم .
داستانهای احمد محمود مبتذل نیستند یعنی او ننوشته که صرفا نوشته باشد بلکه دغدغه های او تبدیل به داستان شده اند و از این لحاظ با آثاری ارزشمند رو به رو ایم و این ارزش بنظر مضاعف است که او خودش را مینویسد نه چیزی که جامعه یا بازار از او میخواهد .
شاید نکته ای که کمی درباره این کتاب به ذوق من زد نقش کم رنگ و یا محو زنان در پیش برد داستانهاست ، مرد ستیز یا فمینیست نیستم اما اینکه نویسنده ای سبکش رئال اجتماعی باشد و از واقعیات زنان اشاره نکند یا زن در آثارش( لااقل در پسرک بومی و غریبه ها ، زائری زیر باران و همسایه ها ) جز شریک جنسی یا وسیله ای برای ابراز عشق نباشد کمی با واقعیت در تضاد و شاید بگوییم کم انصافی است .
به هر روی ، بنظر از آثار ایرانی است که خوبست لااقل یکباری خوانده شود ، بینش میدهد و مفید است . خیالتان راحت که پول و یا وقتتان هدر نمیرود و داد و ستدی مطلوب خواهد بود .