بابک خرمدین – جلال برگشاد – رحیم رئیس نیا نگاه

توضیحات

جلال برگشاد که پیش از این رمان بزآت را با الهام م از زندگی دلاورانه « نبی » یکی دیگر از قهرمانان زادگاهش نوشته است، در رمان حاضر به نمایش زندگی حماسه بار و شگفت بابک پرداخته است.

بابک خرم‌دين رهبر سرخ‌پوشان آذربايجانى يکى از قهرمانان ملى ماست. بابک هر چند برخلاف حکومت عباسيان سال‌هاى سال جنگيد، اما با اسلام مخالفتى نداشت و اين را از ميان تعداد زيادياران مسلمانش نيز مى‌توان مشاهده کرد. اين مورد شايد به مذاق کسانى که مى‌خواهند قيام بابک را بعنوان آخرين قيام مذهبى زرتشتيان ساسان قلم‌داد کنند، خوش نيايد. اما قيام بابک بيش از همه يک قيام طبقاتى بود.
در حالى که بزرگان و به قول نويسنده کتاب مردان طلاء و نقره دوران خوشى را در اوج شکوه عباسيان و دوران هارون بزرگترين خليفه آنها مى‌گذراندند، جنگ‌هاى که براى کشورگشائى‌ و يا نگه‌دارى کشورهاى فتح شده در مى‌گرفت بار مالى‌ عظيمى داشت و اين طبقات پايين جامعه و زحمت‌کشان و کشاورزان بودند که مى‌بايست با ماليات‌هايشان بار مالى‌ آنها و با جان‌هايشان بار مرگ آنها را به دوش بکشند. اين مورد بخصوص در مورد اقليت‌هاى‌ مذهبى که مى‌بايست ماليات‌هاى‌ چندگانه بپردازند بيشتر رنج‌آور بود. بابک مردى از دل اين دوران است، که با توجه به نيروى که در  اتحاد ميان مردم است، دست به قيام بر عليه ماليات‌بگيران خليفه مى‌زند.
زندگى‌ بابک تماماً سراسر از سلحشورى و مبارزه براى حمايت از اين مردم است. در اين ميان زحمت‌کشان بسيارى به او پيوستند، اين خيل عظيم افرادى‌ که با جان و دل بر عليه زورگيران به پا خواسته بودند خلفاى عباسى را ترساند. بخصوص که ضعف اين خلفاً در مهار اين شورشى که در کنار گوششان بود، باعث شد که در نقاط دورتر قلمرو پهناور عباسى مانند اندلس، خراسان، مصر و سيستان شورش‌هاى سر بگيريد. در مجموع خلفا عباسى با جمع‌آورى نيروى زيادى توانستند شورش بابک را سرکوب بکنند، اما اين امر به ديگران از قبيل طاهر در خراسان و يعقوب ليث در سيستان کمک کرد که قيام خودشان را پيش ببرند و به عنوان اولين قيام‌هاى ايرانيان مسلمان به جهت براندازى عباسيان ماندگار تر باشند. اين در حالى است که عباسيان خود به دست ايرانيانى‌ از قبيل ابومسلم به خلافت رسيدند و باز اين ايرانيان بودند که مامون را يارى‌ کردن تا برادرش امين را شکست بدهد. اما تمام ايرانيانى که به عباسيان کمک کردند تنها از آنها خيانت ديدند و بزرگانى مثل ابومسلم و جعفر برمکى سر خود را در اين ميان از دست دادند.